♡✰ Tweeling, deel 2

Een week later had ik een controle echo, om de baby’s op te meten en te horen hoever ik precies zwanger was.

Ik ging alleen naar deze afspraak toe, het was immers een controle echo en we hadden die week daarvoor al twee kloppende hartjes gezien. Ondanks mijn twijfel tijdens de eerste echo, was de echoscopiste degene die onze onzekerheid totaal weg nam. We zagen immers twee kloppende hartjes. 'Dubbel geluk'

De onzekerheid nam af en ik ging vertrouwen op de woorden van de echoscopiste. Zij had dit immers vaker gezien vertelde ze ons. De eerste rompertjes waren al ingeslagen, want die gingen we sparen zeiden we grappend tegen elkaar. Ook luiers hadden we hard nodig. Hopen dat we onze tweede tegen die tijd uit de luiers hadden, dat zou een hoop schelen!

De ochtend voor de echo was ik enorm zenuwachtig, gelukkig had ik mijn werk als afleiding. Mensen appten mij en stelden mij gerust, we hadden twee kloppende hartjes in beeld gehad. En ik antwoordde alleen maar; eerst deze echo maar afwachten.

En toen was het tijd om naar de afspraak te gaan. Het moment dat voor ons de enorme rollercoaster begon..

Ik heb even in de wachtkamer moeten wachten maar mocht toen vrij snel binnenkomen en direct plaats nemen.
De echoscopiste begon direct met een inwendige echo.. en wat volgde was stilte. Enorme stilte en de tranen liepen al over mijn wangen. Dit moment leek minuten te duren, ze bleef maar zoeken in de baarmoeder. Deze minuten heb ik biddend doorgebracht, nou zeg maar smekend.
Maar op de 2 vruchtzakken na was de baarmoeder leeg, ik kon het zelf zien.
‘Dit ziet er niet goed uit’ en de echo werd afgebroken. Ik mocht me aankleden en dan zouden we gaan praten. Ik ben eerst naar het toilet gegaan, niet dat ik hoefde. Maar ik wou even alleen zijn, gelukkig kreeg ik hier alle ruimte voor.

Toen ik terug kwam mocht ik plaats nemen en is er van alles tegen mij gezegd. Ik moet eerlijk zeggen dat dit helemaal langs mij heen is gegaan, ik heb alleen enorm gehuild. Ik kreeg wel mee dat ze mijn eigen verloskundige zou bellen en dat deze dezelfde middag contact met mij op zou nemen. En toen mocht ik gaan..

Ik liep naar de auto en wist niet wat ik moest doen. Er zaten mensen te wachten op een berichtje.. er waren een paar mensen op de hoogte van de zwangerschap en van deze echo. Ik kon toch moeilijk via de app vertellen wat er net gebeurt was? Maar ik was ook niet in staat om iedereen te gaan bellen.

Ik heb mijn man gebeld om te vragen of hij naar huis wilde komen omdat het helemaal niet goed was. En ik ben de auto gaan starten. Hoe ik thuis ben gekomen weet ik tot op de dag van vandaag niet.

Ken je dat, dat je aan het auto rijden bent op de automatische piloot? Een stuk wat je al heel vaak hebt gereden en dat je opeens denkt huh ben ik al langs dat punt gekomen? En dat je daar inderdaad al voor bij bent.
Zo was mijn weg naar huis, met troebel zicht door de tranen die bleven komen.

Toen ik thuis kwam heb ik een uur gehuild, minstens. Ik had geen tijd besef meer.
Ik keek naar de papieren die ik mee had gekregen. Hier las ik de uitgerekende datum: 2-2-22..
vervolgens heb ik een knop omgezet want onze oudste moest uit school gehaald worden en naar de gastouder worden gebracht. Mijn man was nog onderweg naar huis.

Liefs ♡✰