♡✰ Tweeling, deel 6

Deel 6

Eenmaal thuis voelde ik mij eigenlijk heel goed, ik had nog wel bloedverlies.
Donderdags en vrijdags ben ik weer aan het werk gegaan, nog even 2 dagen knallen voor onze vakantie aan.

Op vrijdag werd ik gebeld door de verloskundige hoe het met mij ging en hoe het was gegaan. Ik vertelde haar dat ik het als enorm bijzonder heb ervaren. Ik weet niet eens wie mij geopereerd heeft.. wie er op het meest intieme plekje in mij heeft gezeten met instrumenten en ik had geen idee hoe de operatie was gegaan. Ik had alleen een brief die al op de kamer lag voor ik van de uitslaapkamer kwam. Hier op stond dat ik was geopereerd door een uroloog..
Ik vertelde ook dat het bloeden mij inmiddels tegen viel en dat ik ook weer meer pijn begon te krijgen. De verloskundige was super lief voor mij. En hoorde mij aan, dit deden ze elke keer als we contact hadden en voelde erg fijn. Dit gesprek gaf ik ook aan dat ik eigenlijk niet meer zwanger was dus dat ik het super fijn vond dat ze even belden.
De verloskundige vroeg mij of ik wel rustig aan aan het doen was, aangezien mijn klachten weer toe namen. Rustig aan? Ehm ik ben gewoon vanaf gisteren weer aan het werk? Toen kreeg ik te horen dat dit niet had gemoeten.. ik had een paar dagen rust moeten hebben. We zouden het weekend aan zien en als de klachten als nog toe namen dan moest ik het ziekenhuis weer bellen.

Rustig aan doen terwijl je een dag later op vakantie gaat, dat zat er even niet in. Koffers inpakken, auto inpakken. Ik ben iemand die graag de controle heeft, het zelf wil doen. Zo weet ik in ieder geval zeker dat alles mee is. Ik besloot om op vakantie rustig aan te gaan doen.

Dit heb ik dan ook gedaan, we hebben een heerlijke vakantie gehad en de kids hebben genoten. We hadden een super fijn plekje op de camping en ik kon echt even tot rust komen. Lichamelijk was dit erg goed en merkte ik verbetering, geestelijk vond ik het minder goed. Uiteindelijk is het goed dat het ook op die manier er uit kwam; je moet toch verwerken. Maar op dat moment baalde ik echt goed. Ik kwam tot rust en kon eindelijk in mijn hoofd tijd krijgen om na te denken. Ik had geen werk die mij afleiding gaf en ik had niet de alledaagse sleur waar we in zaten.

Ergens die week was ik met mijn moeder aan het bellen en kwam het gesprek er op dat we wouden gaan zwemmen. Mijn moeder gaf aan dat ze dacht dat dit nog niet zou mogen. Na even mijn grote vriend Google te hebben gekeken bleek dat ze gelijk had.

De tijd tijdens en vooral ook na onze vakantie merkte ik dat het al slechter met mij ging. Psychisch. Mijn paniekaanvallen waren weer terug en ik kon elk moment van de dag huilen. Ik dacht veel aan de tweeling en was enorm verdrietig en leeg. Wat voor mijn gevoel ook heeft meegespeeld is dat ik zo raar uit het ziekenhuis ben gekomen. Niemand die mij vertelde wat ik wel en niet mocht, de do’s en don’ts. Hoe was het eigenlijk gegaan? Was mijn baarmoeder wel leeg, of was ik opeens aan mijn blaas geopereerd aangezien de brief was ondertekend door de uroloog. Maar wat ik ook erg belangrijk vond was dat ik niet wist wie mij had geopereerd. Waarom was deze persoon voor de operatie niet langs gekomen om zich voor te stellen? Of was deze persoon niet op de operatiekamer geweest toen ik nog bij kennis was? Waarom heb ik deze persoon na de operatie niet gezien? Op de uitslaapkamer of op zaal?

Ik bleef achter met een hoofd vol vragen.