♡✰ Tweeling deel 4
Het begin van ons ziekenhuis gedeelte
Zondag thuis moest ik een tabletje doorslikken en maandag moesten wij ons in het ziekenhuis melden. Jazeker, wij. Het bleek dat de coronaregels op de afdeling soepeler waren dan op de polikliniek. Mijn man mocht dus gelukkig gewoon met mij mee.
Na de intake werd ik naar mijn kamer gebracht. Een kamer alleen, waar ik enorm dankbaar voor was.
De verpleegkundige kwam en bracht vaginaal 4 tabletten in en vertrok weer. Een arts assistent kwam even later langs en vertelde dat het nu vooral afwachten was wat mijn lichaam ging doen en wenste mij een fijne dag.
Ja echt.. ik stond op het punt mijn zwangerschap te verliezen en ik was vol in tranen en op dat moment werd mij een fijne dag gewenst. Ik snap nu wel dat het een standaard zin is die gezegd wordt, maar goed. Heel tactisch vond ik hem niet.
Mijn man en ik zijn een rondje gaan wandelen maar al snel zei ik terug te willen omdat ik van alles in mijn lichaam voelde. Ik zal jullie de details besparen maar ik wist zeker dat ik op dat moment op de wc 1 van de vruchtzakjes verloor. Het was toen tegen 11 uur in de ochtend. Ik heb lang bij het toilet gestaan. Vol verdriet, aan de grond genageld, niet kunnen bewegen. Doorspoelen of niet? Ja wat moet je anders, dus dit uiteindelijk gedaan. Een half uur later volgde het zelfde. Ik heb enorm gehuild.
Op de kamer hebben mijn man en ik een spelletje gedaan ter afleiding. Een paar uur later kwam er iemand om het hoekje kijken en vroeg hoe het ging. Dus ik vertelde dat ik het al verloren was.
Mijn man ging aan het eind van de middag naar huis, naar de kids. Ik bleef in het ziekenhuis en in het begin van de avond kwam mijn moeder langs. Super fijn! Ik kan erg goed met mijn moeder praten en het was dan ook fijn om mijn verhaal te kunnen doen.
Uren later toen ik wilde gaan slapen rond een uur of 10 kwam de avond verpleging langs. Ik vertelde veel pijn te hebben en hij zei dat het dan zo wel zou gaan beginnen. Ik keek hem niet begrijpend aan en vertelde dat het al achter de rug was. Blijkbaar was de verpleegkundige van de middag vergeten dit te noteren. Klein detail.
Wat fijn was aan deze verpleegkundige is dat hij echt even de tijd voor mij nam. Hij kwam bij mij zitten en ik kon even mijn verhaal doen. Ik vond het eerst wat ongemakkelijk, omdat het een man was. Maar ik heb echt fijn even kunnen praten, en huilen.
Na twee paracetamol te hebben gehad maakte ik mij klaar voor de nacht.
Dinsdag ochtend erg vroeg werd ik wakker gemaakt door de nachtdienst. Deze vrouw kwam op mij niet fijn over en vertelde dan ook nors dat als er iets gebeurde ik iemand van hun er bij moest roepen. Zodat ze mee konden kijken met wat ik had verloren. Ik vertelde haar dat ze dan te laat was; ik had het al achter de rug. En ik had dit ook al meerdere keren aangegeven. Ik gaf als tip dat ze dit bij een volgende persoon misschien bij de intake moesten aangeven.
In de loop van de dinsdagochtend kwam de gynaecoloog assistent bij mij om te vragen wat ik wilde. Ik gaf aan graag de echo te willen en als deze goed bleek te zijn ik graag naar huis wou. Ik had nog wel veel pijn maar gaf aan het ergste al gehad te hebben. Deze mevrouw vertelde mij dat ik geen echo ging krijgen. Dat deden ze niet. Toen ik aangaf dat ik dit met de gynaecoloog zo had afgesproken ook vanwege mijn voorgeschiedenis veranderde dat niet. Ik kreeg groen licht om naar huis te gaan. Nu nog vind ik het bijzonder dat ik deze hele opname geen gynaecoloog heb gezien.
Maar goed, ik wilde ook niets liever dan naar huis. Naar mijn man en wat had ik graag mijn 2 kids weer om mij heen.
De dagen daarna modderde ik wat aan, ondertussen werken ( tja. Een eigen zaak, dat gaat gewoon door).
Tot dat het vrijdag eind van de middag was. Ik kreeg zo enorm veel pijn en ook het vloeien nam enorm toe. Het weekend stond voor de deur en ik wilde het weekend personeel niet ergens mee belasten. Het zorgpersoneel is dan meestal onder bezet. Ik zou dit wel vol houden tot maandag en dan bellen.
Helaas nam de pijn enorm toe en voelde het als weeën. Die zaterdag heb ik nog gewerkt, tussen elke klant door gelegen en proberen bij te komen.
Zondags heb ik het spoed nummer van de gynaecoloog gebeld omdat ik de pijn echt niet meer trok en kon ik naar de spoed eisende hulp komen. Na het bloedprikken mocht ik naar boven voor een echo en daar bleek dat ik niet alles was verloren. En dat helaas mijn baarmoeder nog niet 'schoon' was.
Wordt vervolgd…
Na de intake werd ik naar mijn kamer gebracht. Een kamer alleen, waar ik enorm dankbaar voor was.
De verpleegkundige kwam en bracht vaginaal 4 tabletten in en vertrok weer. Een arts assistent kwam even later langs en vertelde dat het nu vooral afwachten was wat mijn lichaam ging doen en wenste mij een fijne dag.
Ja echt.. ik stond op het punt mijn zwangerschap te verliezen en ik was vol in tranen en op dat moment werd mij een fijne dag gewenst. Ik snap nu wel dat het een standaard zin is die gezegd wordt, maar goed. Heel tactisch vond ik hem niet.
Mijn man en ik zijn een rondje gaan wandelen maar al snel zei ik terug te willen omdat ik van alles in mijn lichaam voelde. Ik zal jullie de details besparen maar ik wist zeker dat ik op dat moment op de wc 1 van de vruchtzakjes verloor. Het was toen tegen 11 uur in de ochtend. Ik heb lang bij het toilet gestaan. Vol verdriet, aan de grond genageld, niet kunnen bewegen. Doorspoelen of niet? Ja wat moet je anders, dus dit uiteindelijk gedaan. Een half uur later volgde het zelfde. Ik heb enorm gehuild.
Op de kamer hebben mijn man en ik een spelletje gedaan ter afleiding. Een paar uur later kwam er iemand om het hoekje kijken en vroeg hoe het ging. Dus ik vertelde dat ik het al verloren was.
Mijn man ging aan het eind van de middag naar huis, naar de kids. Ik bleef in het ziekenhuis en in het begin van de avond kwam mijn moeder langs. Super fijn! Ik kan erg goed met mijn moeder praten en het was dan ook fijn om mijn verhaal te kunnen doen.
Uren later toen ik wilde gaan slapen rond een uur of 10 kwam de avond verpleging langs. Ik vertelde veel pijn te hebben en hij zei dat het dan zo wel zou gaan beginnen. Ik keek hem niet begrijpend aan en vertelde dat het al achter de rug was. Blijkbaar was de verpleegkundige van de middag vergeten dit te noteren. Klein detail.
Wat fijn was aan deze verpleegkundige is dat hij echt even de tijd voor mij nam. Hij kwam bij mij zitten en ik kon even mijn verhaal doen. Ik vond het eerst wat ongemakkelijk, omdat het een man was. Maar ik heb echt fijn even kunnen praten, en huilen.
Na twee paracetamol te hebben gehad maakte ik mij klaar voor de nacht.
Dinsdag ochtend erg vroeg werd ik wakker gemaakt door de nachtdienst. Deze vrouw kwam op mij niet fijn over en vertelde dan ook nors dat als er iets gebeurde ik iemand van hun er bij moest roepen. Zodat ze mee konden kijken met wat ik had verloren. Ik vertelde haar dat ze dan te laat was; ik had het al achter de rug. En ik had dit ook al meerdere keren aangegeven. Ik gaf als tip dat ze dit bij een volgende persoon misschien bij de intake moesten aangeven.
In de loop van de dinsdagochtend kwam de gynaecoloog assistent bij mij om te vragen wat ik wilde. Ik gaf aan graag de echo te willen en als deze goed bleek te zijn ik graag naar huis wou. Ik had nog wel veel pijn maar gaf aan het ergste al gehad te hebben. Deze mevrouw vertelde mij dat ik geen echo ging krijgen. Dat deden ze niet. Toen ik aangaf dat ik dit met de gynaecoloog zo had afgesproken ook vanwege mijn voorgeschiedenis veranderde dat niet. Ik kreeg groen licht om naar huis te gaan. Nu nog vind ik het bijzonder dat ik deze hele opname geen gynaecoloog heb gezien.
Maar goed, ik wilde ook niets liever dan naar huis. Naar mijn man en wat had ik graag mijn 2 kids weer om mij heen.
De dagen daarna modderde ik wat aan, ondertussen werken ( tja. Een eigen zaak, dat gaat gewoon door).
Tot dat het vrijdag eind van de middag was. Ik kreeg zo enorm veel pijn en ook het vloeien nam enorm toe. Het weekend stond voor de deur en ik wilde het weekend personeel niet ergens mee belasten. Het zorgpersoneel is dan meestal onder bezet. Ik zou dit wel vol houden tot maandag en dan bellen.
Helaas nam de pijn enorm toe en voelde het als weeën. Die zaterdag heb ik nog gewerkt, tussen elke klant door gelegen en proberen bij te komen.
Zondags heb ik het spoed nummer van de gynaecoloog gebeld omdat ik de pijn echt niet meer trok en kon ik naar de spoed eisende hulp komen. Na het bloedprikken mocht ik naar boven voor een echo en daar bleek dat ik niet alles was verloren. En dat helaas mijn baarmoeder nog niet 'schoon' was.
Wordt vervolgd…
Liefs ♡✰
Reactie plaatsen
Reacties