Hierbij het volgende deel over de tweeling ♡
Ik kreeg de keus om nog een keer medicatie te krijgen of een curretage te ondergaan. Nog een keer de medicatie zag ik niet zitten, dus koos ik voor de operatie.
Ik had zoveel pijn en het duurde voor mij inmiddels te lang. Het was zondag dus de gynaecoloog kon niet met de operatieplanning bellen. Ze gingen proberen een spoed plek voor maandag te regelen en anders werd het woensdag. Dit was een flinke domper. Ik was er klaar mee, zowel lichamelijk als geestelijk. Maar ik mocht weer naar huis gaan.
Ik moest vanaf 0.00 nuchter blijven voor het geval ik maandag wel geopereerd kon worden. Tegen 9.00 in de ochtend kreeg ik telefoon dat het niet ging lukken die dag. Ik ben ingestort aan de telefoon en gaf aan echt niet meer te kunnen. Ik zat inmiddels op dag 4 met weeën en ook geestelijk trok ik het niet meer. Ze gingen even overleggen en ik zou worden terug gebeld. Dit gebeurde ongeveer 1,5 uur later met de mededeling dat het niet ging lukken. Als ik het echt niet meer trok moest ik bellen en dan zou er een spoed operatie volgen. Ook als ik het geestelijk niet trok dan mocht dit. Ik gaf haar aan dat ik de hele ochtend al vertelde niet meer te kunnen. Wanneer moest ik dan weer bellen? Ik was nu al op.
Ik kreeg extra pijn medicatie voor geschreven en kon tot woensdag 8.00 wachten.
Die woensdagochtend waren wij om 7.00 in het ziekenhuis. Ik had telefonisch in de dagen daarvoor met de anesthesist afgesproken dat ik een ruggenprik zou krijgen en een roesje. Helemaal narcose zag ik niet zitten, een controledingetje.
Iets voor 8 mocht ik naar de operatie kamer, hier is met veel moeite een infuus geprikt en de volgende stap was de ruggenprik. Easy zou je denken, ik had ze al eerder gehad namelijk. Dus ik zag tegen dit gedeelte helemaal niet op.
Helaas lukte het de anesthesist niet om hem goed te krijgen en heeft hij mij enorm pijn gedaan. Drie pogingen heeft hij geprobeerd en vanaf toen weet ik niets meer. Ze hadden de narcose via mijn infuus al aangezet.
Het eerste wat ik mij daarna herinnerde was dat ik het enorm zwaar had met ademhalen. Ik raakte enorm in paniek. Ik lag op de uitslaapkamer en was tot aan mijn hals toe verdoofd. Mijn buik en borst voelden zo zwaar aan en ik had het gevoel dat ik met elke ademhaling tegen een muur moest duwen. Mijn monitor begon enorm te piepen. Een bloeddruk van 80/50, een hartslag van 56 en een saturatie die enorm aan het zakken was. Gek eigenlijk hoe ik mij deze getallen nog herinner, ik was namelijk echt goed in paniek. Al vrij snel werd er een zak vocht leeg geknepen in mijn infuus en moest ik wachten tot mijn verdoving naar beneden zou zakken. Mijn bed werd scheef gezet. Zodra ik 1x goed zou kunnen ademhalen zouden mijn waardes gaan stijgen, dit was gelukkig ook zo. Maar elke minuut voelde voor mij te lang.
Uiteindelijk heb ik meer dan 2 uur op de uitslaapkamer gelegen en mocht ik ondertussen mijn man even bellen.
Na een poos werd ik opgehaald en naar mijn kamer toe gebracht waar mijn man zat te wachten en mocht ik wat eten. Rond half 1 heb ik op de bel gedrukt omdat ik toch wel graag wou weten hoe het was gegaan en ik wou erg graag mijn blaas legen na al het vocht wat er in mij geknepen was. Het duurde erg lang voor er iemand was en ik wou net zelf mijn infuus gaan afkoppelen. Er werd mij verteld dat ik naar het toilet mocht en dat ik moest wachten op de arts voordat ik naar huis mocht.
Om half 3 heb ik weer op de knop gedrukt. Er was mij zondags verteld dat het een kleine ingreep was en dat ik na ongeveer 2 uur naar huis zou mogen. De operatie had om 8 uur plaats gevonden. Ik had mijzelf dus allang thuis op de bank zien liggen.
Uiteindelijk kwam de verpleegkundige met de mededeling dat de arts niet meer kwam en dat ik naar huis toe mocht gaan. Ik zou over 2 weken gebeld worden door de gynaecologie.
Verbaasd gingen wij naar huis. Met de gedachten dat het vast allemaal goed was gegaan, anders lieten ze mij niet gaan. Ik vond het alleen enorm vervelend om dit niet bevestigd te krijgen.
Deel 6 komt binnenkort <3
Liefs
Reactie plaatsen
Reacties